فرار از زندگی

استاد گفت: واقعا می خواهی آن را فرا گیری؟

شاگرد گفت: بله، با کمال میل.

استاد گفت: پس آماده شو با هم به جایی برویم.

شاگرد قبول کرد. استاد، شاگرد جوانش را به فضای بازی کودکان برد و خطاب به شاگرد گفت:  خوب به مکالمات بین کودکان گوش کن.

شاگرد شنید که کودکی می گوید: الان نوبت من است که فرار کنم و تو باید دنبال من بدوی.
دیگری گفت: نخیر، الان نوبت توست که دنبالم بدوی.

– اصلاً چرا من هیچ وقت نباید فرار کنم؟

و حرف‌هایی از این قبیل …

استاد خطاب به شاگرد گفت: می‌شنوی؟ تمام این کودکان طالب آن هستند که از دست دیگری فرار کنند. انسان نیز این گونه است.او هیچ‌گاه حاضر نیست با شرایط موجود روبرو شود و دایم در تلاش است که از واقعیت‌های زندگی خود فرار کند، و هرگز کاری برای بهبود زندگی‌اش  انجام نمی‌دهد. تو از من خواستی که یکی از مهم­ترین ویژگی‌های انسان را برایت بگویم و من آن را در چند کلام خلاصه می­کنم: تلاش برای فرار از زندگی.

متاسفانه بسیاری از داوطلبان نیز این گونه رفتار می‌کنند؛ برای مثال، این روزها به جای سخت کوشی بیشتر و تلاش برای رفع عقب ماندگی ها و مرور درس ­های خوانده شده، به خوابیدن یا گذران وقت در شبکه های مجازی می‌پردازند، و بهانه‌شان نیز این است که خسته شده‌اند یا چون فرصت زیادی باقی نمانده، ترجیح می‌دهند که این روزها را استراحت کنند و سال بعد سر فرصت و از ابتدای تابستان درس بخوانند.