این همه نگرانی برای چیست؟

اما برخی از داوطلبان هنوز دو دل هستند و در تردید به سر می‌برند و وقتی که با آنها به صحبت می‌نشینی هنوز دچار ترس و اضطراب هستند؛ برای مثال، هفته گذشته یکی از خوانندگان گرامی ستون «همشاگردی سلام!» با نویسنده این سطور تماس گرفت و تردید و دو دلی خود را به سمع و نظر ما هم رساند؛ البته دلایلی هم داشت؛ از جمله اینکه حدود ده سال پیش دیپلم گرفته و دوره پیش‌دانشگاهی را طی کرده و در طول این مدت هم به سبب کسالت مادر و متاسفانه فوت زودهنگام ایشان دچار افسردگی روحی شده و از سوی دیگر متاسفانه با داشتن خانواده‌ای که خیلی به درس و دانشگاه التفات ندارند، کار برای او سخت‌تر شده است. این خواهر گرامی با همه علاقه‌مندی دچار ترس و استرس پیش از کنکور شده و مطمین نیست که در این عرصه بتواند آن طور که دلش می‌خواهد ظاهر شود.

البته این داوطلب کنکور، بعد کلی از علایق خود گفت و اینکه دوست دارد در یک دانشگاه دولتی و رشته‌ای خوب قبول شود؛ اما آن قدر اضطراب داشت و دل‌نگران بود که این دل‌نگرانی در او تبدیل به نوعی یاس و ناامیدی شده بود.

حرف آن روز ما به این خواهر گرامی این بود که تا زمانی که این تردید و ناامیدی وجه غلب رفتار شما باشد، امید به موفقیت ناچیز خواهد بود. چاره کار آن است که درخت یاس و ناامیدی را از ریشه بکنی و ناامید نشوی. به طور حتم اگر امید و توکل نبود، بسیاری از اتفاقات خوب گذشته رخ نمی‌داد. اجازه بدهید که یک مثال تاریخی بیاورم: زمانی که طارق آن فرمانده دلاور و لایق سپاه اسلام در قرون اولیه طلوع خورشید اسلام از دریاها گذشت و سپاهیان سلحشور خود را به کرانه‌های اروپای آن روز در سواحل آندلس (اسپانیای امروزی) رساند، وقتی سپاهیان به ساحل رسیدند با کیاست و تدبیر دستور داد تا کلیه کشتی‌هایی که به کمک آنها از دریاها عبور کرده و به آنجا رسیده بودند آتش زده شود. وی آن گاه به منبر رفت و رجز مفصلی خواند و گفت: سربازان من! بدانید که امروز پیشِ روی شما دشمن و پشت‌سرتان دریا و آتش است و شما هیچ چاره‌ای ندارید جز اینکه بر دشمن خود بتازید و با شکست آنها پیش بروید. اگر به این پیروزی امیدوار نباشید، شکست خورده قبل از جنگ خواهید بود. او با همین تهییج و القای قدرت، سربازان دلاور اسلام را چنان برانگیخت که بر دشمن خود تاختند و زودتر از آنچه تصور می‌رفت بخشی از اروپا را به تصرف خود درآوردند. آن روز سربازان نه تنها با امید و توکل به خدا، دلاورانه دشمن رو در رو را از پیش راه خود برداشتند، بلکه آنها را چنان مقهور قدرت خود ساختند که تا قرن‌ها اسپانیای امروزی و بخش‌های دیگری از اروپا تحت قلمرو حکومتی اسلام قرار گرفت و هنوز آثار متعددی در اروپا دلالت بر این مدعا دارد. حالا من تعجب می‌کنم که داوطلب گرامی آزمون سراسری، زمین و زمان را علیه خود می‌بیند و جنگ کنکور شروع نشده سپر و قلم را از دست انداخته و شکست خورده قبل از جنگ می‌شود.

به آن خواننده محترم و علاقه‌مند گفتم که ده سال آزگار است که فضا و مجال مناسبی برای رسیدن به آرزوهایت نیافته‌ای، بسیار خوب، اما همین که آرزوهایت را فراموش نکرده‌ای حاکی از علاقه‌مندی و درست هدف‌گذاری کردن توست؛ پس بدبینانه نگاه نکن و فرض کن که امسال با تلاش و کوشش به جایی نرسی و دانشگاه دلخواهت را نیابی، خیلی خوب، سال بعد را که از تو نگرفته‌اند. زندگی همچنان در جریان است و با پی‌گیری و استمرار همین برنامه می‌توانی به آرزویت در آینده جامه عمل بپوشانی؛ گذشته از اینکه ممکن است با توکل به خدا، قدری هم شانس بیاوری و همین امسال، زمان رسیدن به آرزوهایت باشد؛ اما پر واضح است که استرس، ناامیدی و ترس، هیچ دردی را از هیچ کس دوا نکرده است و نمی‌کند.

فردی را می‌شناسم که در طول دوران تحصیل، دانش‌آموز متوسط‌الحالی بود؛ نه خیلی درس خوان بود و مرتب، و نه خیلی لاابالی و نامرتب؛ بلکه به مصداق «خیرالامور اوسطها» همواره میانه‌رو بود و لنگان خرک خویش به مقصد می‌رساند؛ اما خوش‌بین‌ترین افراد هم فکرش را نمی‌کردند که او روزی در رشته مناسبی پذیرفته شود و عاقبت به خیر شود.

اما همین دانش‌آموز معمولی یک ویژگی خوب هم داشت. او همواره با انگیزه و پرنشاط بود و به آینده امیدوارانه نگاه می‌کرد و از آنجایی که خداوند عالمیان بدن سالمی به او ارزانی کرده بود، او پیوسته در کنار درس ورزش هم می‌کرد و همواره سودای تکاوری و خلبان شدن داشت و دایم شوق پرواز و رفتن به آسمان‌ها را در سر می‌پروراند.

گاهی به شوخی و جدی به او می‌گفتم: پسر! با کدام بنیه علمی این طور بالا بالا می‌پری و خود را متمایز  از دیگران می‌دانی. وی همواره خنده‌ای می‌کرد و می‌گفت: آقا! به قول شاعر «گر نگه دار من آن است که من می‌دانم / شیشه را در بغل سنگ نگه می‌دارم» و همان خدا به من کمک می‌کند تا به آرزویم برسم و روزی از بالای سر شما «بای بای» می‌کنم!

باور آن کمی مشکل است، اما او به آرزویش رسید. آن جوان رعنا و خوش‌تیپ و همواره پرامید بر سر حرفش ماند و اکنون با انگیزه و پرانرژی، پشت میز سال اول دانشگاه افسری امام علی(ع) در رشته خلبانی بالگرد مشغول به تحصیل است، و نه تنها به آرزویش رسیده بلکه اراده او انگیزه‌ای شد برای دیگران که هیچ گاه مایوس و ناامید نباشند. آن دانش‌آموز متوسط‌الحال دیروز با معدل حدود 15 حالا دانشجوی بورسیه خلبانی است و ردایی را که خیلی از معدل بالا‌ها دنبال آن هستند خداوند بر قامت او پوشانده است و این مهم اگر هزار دلیل داشته باشد، یکی از آنها همان امیدواری و انگیزه بالا و نگاه مثبت و امیدوارانه آن جوان است.